■● #خطبه_ی_فدکیه (قسمت اول)●■
■●الْحَمْدُ لِلَّهِ عَلَى مَا أَنْعَمَ: حمد آن خدای واحد را، ذات مقدس احدیت را، بر آنچه که انعام فرمود،

■●وَ لَهُ الشُّکْرُ عَلَى مَا أَلْهَمَ: و شکر شایسته‌ی خداست؛ متعلق به خداست؛ همه‌ی #شکر. همان‌ طور که همه‌ی حمد از آن خداست همه ی شکر هم سزاوار خداست در آنچه که او به بنده‌اش الهام نمود.

■●حال این الحمدلله یعنی چه؟ در آن #توحید_فاعلی هست؛ اگر خدا را تنها فاعل بدانیم هر فعلی که از هر موجودی سر می‌زند فاعل حقیقی آن خداست و اگر پی به ارزشمندی این فعل ببریم آن‌وقت فاعل را ستایش می‌کنیم و ستایش هر فاعلی در حقیقت ستایش خداست؛ لذا اشاره کردم انسان وقتی از یک تابلوی نقّاشی تعریف می‌کند، در واقع از نقّاشی که آن تابلو را کشیده تعریف می‌کند؛ لذا وقتی از مخلوق و فعلش تمجید می‌کنیم، در حقیقت از آن خالقی که چنین مخلوقی را آفریده تمجید می‌کنیم؛ بنابراین از هرچه تمجید می‌کنیم، در حقیقت از خدا تمجید کردیم. گفت:

●زیبایی هر نقشی زاستادی نقّاش است
●پس مدح ز هر نقشی مدّاحی نقّاش است

■●پس از هر انسانی به‌خاطر کار خوبی که انجام داد تعریف کردید، این حمد به کسی برمی‌گردد که این فرد را آفریده است؛ چون خود این فرد و فعلی که به دستش جاری شد، همه مخلوق خدا هستند. بنابراین انسان از هرچه در این عالم تمجید کرد، در حقیقت دارد از خدا تمجید می کند.

■●الحمد یعنی همه‌ی حمد متعلّق به خداست، این یک معنای الحمدلله است؛ الحمدلله معنای بلندتری هم دارد یعنی فقط حمدی که خدا از خودش می کند شایسته‌ی خداست. این حمدهای ما ارزشی ندارد. الحمدُ؛ این «ال» می‌شود «ال» تعریف؛
آن اولی «ال» جنس می‌شود: یعنی همه‌ی حمدها حمد خداست؛ امّا در شکل دومش «ال» تعریف می‌شود مثل the در زبان انگلیسی یعنی یک حمد معیّن، فقط آن حمدی که خدا از خودش میکند سزاوار خداست.

#یاعلی

#ادامه_دارد…

■●استاد مهدی طیب- جلسه ی ١٢ آذر ٨٣●■