1- ناخوشایند بودن: قانون اول برای تأثیر تنبیه این است که هر تنبیهی باید ناخوشایند باشد. مثلاً اگر می خواهید با گرفتن چیزی فرزندتان را تنبیه کنید باید چیزی را انتخاب کنید که کودک کمبود آن را به شدت احساس کند و زمانش آنقدر باشد که دلش برای آن پر بکشد.

نکته مهم آن است که کودک زمانی از رفتار نامطلوب دست می کشد که واقعاً رنجیده شود.

2- ثبات و صراحت داشتن: قانون دوم تنبیه مفید آن است که تنبیه صریح و همیشگی باشد. اگر کودک شما ببیند که برای یک رفتار مشخص گاهی تنبیه می شود و گاهی نمی شود، تنبیه شما اتلاف وقت خواهد بود. مثلاً کودکی که حرف های زشت می زند به خاطر هر حرف زشت اگر بخشی از پول توجیبی اش کسر شود به تدریج این رفتار را کنار می گذارد، اما اگر یک بار کسر شود و دو بار نشود او تنبیه را جدی نمی گیرد.

3- کوتاه بودن تنبیه و رفتار نامطلوب: قانون سوم یک تنبیه مؤثر آن است که بین رفتار ناشایست و تنبیهی که فرزندتان به خاطر آن تحمل می کند کمترین فاصله زمانی وجود داشته باشد. این امر باعث می شود فرزند شما تأثیر مشخص رفتارش را در یابد. اگر بین رفتار و تنبیه فاصله بیفتد کودک در تشخیص دلیل تنبیه دچار آشفتگی می شود.