بدون ترديد از عوامل مهم قرب به خداي متعال محبت و دوستي پيامبر اكرم حضرت محمد(ص) و امامان معصوم(ع) و فرزندان و ذراري آن بزرگواران است.اين موضوع مستفاد از قرآن و سنت است؛ اما از قرآن، آيات زيادي بر آن دلالت دارد و روشن ترين آيات، اين آيه شريفه است كه مي فرمايد: «قل لا اسئلكم عليه اجرا الا الموده في القربي»(1)، اي پيامبر! به مردم بگو من از شما درخواست هيچ اجر و مزدي براي رسالتم نمي كنم، جز محبت و دوستي با خويشانم.»
روايات زيادي هم در اين زمينه وارد شده است كه مضمون آنها اين است كه پيامبر اكرم و امامان(ع) از مردم خواسته اند كه با فرزندان آنان دوستي نمايند. ما يك روايت را در اينجا ذكر مي كنيم.از پيامبر اكرم(ص) روايت شده است كه فرمودند: «احبوا الله لما يغذوكم من نعمته و احبوا في لحب الله و احبوا ذريتي لحبي اياهم(2)؛ خدا را دوست بداريد به خاطر نعمت هايي كه به شمار ارزاني داشته است و مرا هم دوست بداريد به جهت دوستي با خدا (چون من پيامبر الهي هستم) و با فرزندان من دوستي نماييد، چون من آنها را دوست دارم.»
از متون بسياري از زيارات امامان و فرزندان آنها نيز همين مطلب استفاده مي شود؛ مثلا در زيارت عاشورا آمده است: «اتقرب الي الله بحبكم و البرائه من اعدائكم؛ تقرب مي جويم به خداوند به واسطه دوستي با شما و بيزاري جستن از دشمنان شما(3)».

صفحات: 1· 2