حدیث عزّتمندی و شرافت مداری حسین ابن علی (علیه السلام) از آغاز نهضت كربلا تا پایانش این بود كه می‌فرمود: ‹‹ و انّه لا اعطی الدنیّه من نفسی ابداً›› من هرگز تن به ذلت نخواهم داد و زیر بار پستی نخواهم رفت.
از اشعار حماسه‌‌آفرینی كه همواره زمزمة زیر لب آن برترین نمونه عزّت و شرف تاریخ بشریّت بود. این سرودة بلند بود كه می‌فرمود:
و ان تكن الا بدان للموت انشئت
فقتل امرئی بالسیف فی الله افضل
اقـــّدم نفسی لا اریـد بقــاء هـا
لتقلی خمیساً فی الهیــاج عرمرها
اگر بدنهای انسانها برای مرگ و مردن آفریده شد، پس كشته شدن انسان با شمشیر در راه خدا برتر و شرافت‌مندانه‌تر است. من جان خود را فدا می‌كنم و ماندن را نمی‌خواهم و بزودی در نبردی سخت با خصمی بزرگ به مقابله خواهم پرداخت.
این جملات و اشعار، اوج عزتمندی پیشوای بزرگ شیعه را می‌رساند كه با كشته شدنش به شیعیانش آموخت كه فلسفة زندگی و حیات چیست و پیروزی نهایی از آن كیست؟
شیعة حسین ابن علی (علیه السلام) باید معنای مرگ و زندگی را از مولایش بیاموزد كه، چگونه وقتی لشكر ابن زیاد راه را بر كاروان آنحضرت بست، و او را به مرگ تهدید نمود فرمود: ‹‹ ما اهون الموت علی سبیل نیل العزّ و احیاء الحق، لیس الموت فی سبیل العزّ الّا حیاه خالد. و لیست الحیاه مع الذل الّا الموت الذی لاحیاه معه››
چگونه مرگ و مردنی كه برای دستیابی به عزت و شرف و احیاء دین باشد، راحت و سبكی است. مرگ در راه شرافت و عزت جز زندگی ابدی و جاوید نیست و زندگی همراه با خواری و ذلّت جز مرگ و فنا نیست.

صفحات: 1· 2· 3· 4